İki Kere İki Beş Eder

Çarmıha gerilse söylev, sözler dökülmez, ölmez hiç bir mana

Ne yana baksan sarmaşık, budansa bile asalak hep var

Moğollar kadar yalnız kalmadı tarih, ordular ve çizmeleri

Dünya durdukça değmez ağaçlar göğe, arılar çiçeğe hovarda

Duvarda yalnız başına ağlamakta büyük babam siyah beyaz.

Her yaz doğrulup bir daha terlerim ben; şiirde olduğu gibi

Talibi olmayan düşünceler gelip geçer tarlamda yağmur

Mahmur bir sabahı akşama taşısam ne çıkar, açmadan kitabı

İltihabı kurumuşsa yaranın hastane uzak, eczam başucumda

Sıcak iklimlere mısralar yeşertebilir oysa yüreğim.

Daha doğmadı ay; vayyy gönül kahrına düştü karanlıklar

Tüccarlar, seyyar satıcılar ve komşular, iftarda boğulacaklar

Tornacılar isteseler de put yapamazlar, zira darphane tekel

Henry Bergson, Nietzsche ve Heidegger gülüyorlarsa bize ne çıkar

Bütün yollar Çanakkale’ye, Anadolu’ya çıkar, Mehmet Akif’e çıkar

Aşikârsa hayat felsefe yok; çiçekler var ve kuşlar ve çocuklar...

Dert muhabbete değse vefa ona komşu, aşk alt sokakta

Yatakta ölmeyen yiğitler tarihe ayna tutar ve kıskanır Hegel

Gel eder gelecek, gelmeden buğusu gelir yağmurun toprakta

Bir yol uzar da önünde âdemin, tarihe doğru gel gel eder

İki kere iki dört etmez, beş eder, on eder, on bir eder.

Biçilmezse ekin karıncalara bayram, yaram derindir a dostlar yaram…

Affediyorum yakın tarihi ve kuşlar ülkesinin sultanını

Sazını almadan yola çıkan ozanları ve okumadan yazanları

Affediyorum cümlesini cürümlerin; babam aferin desin yeter

İki kere iki beş eder on eder on bir eder, düşünce yere bider.

Dilden beter hangi kurşun var ki atılsın göğe ve yere?

Göğsünü gere gere söylesin şairler, şiir değer her yere.