Haksızlık Etmezmiş Aşka Çiçekler

Hasan EJDERHA      

Akşamın hüzünlü kanatları çöker ikindilerime

aşk zamanı neden yorar, neden yorulur aşk zamandan?

haykıran bir geceyi taşır göz kapaklarım

kalmadı sarı yapraklı güzden eser ruhumda

yarım kalan bir şiirin hüznünü yaşarım.

Haksızlık etmezmiş aşka çiçekler

gece hüzün, uyku hüzün, rüya hüzün...

neden çağrısı yok, ilhamı yok bende gündüzün?

adamlar ve adımlar dolaşır oysa avuçlarımda...

Bahar geldi; göz kırparak yıldızlar gülüşür

dirildi her şey, doğrulup bulutlarla öpüşür

yorulup kaldım mı kimsesiz, anne, yok muyum yoksa?

söylenmemiş mısralar yüreğimde niye üşür?

bensiz olacak ne varsa oldu mu dünyada?

dirildim sanıyordum oysa;

devasa bir ömrün, zarif kimliği sürünür ardım sıra.

Hatırı, haysiyeti yok mu anne, söylenen bunca sözün?

neden çağrısı yok, ilhamı yok bende gündüzün?

hangi yüzümle eş, hangi yüzümle babayım? 

hangi yüzümle oğulum sana?

hangi yüzüm senden?

hangi yüzümle öleceğim?

hangi yüzüm kalacak hatıralarda?

ne çok yüzüm varmış,

hangisi şair, adımla hangisi çağrılır yüzümün?

gözümün gördükleri hangi yüzüme yansır?

hangi yüzüm utanınca kızarır?

arsız olan yüzüm hangisidir?

“eyvah benim oğlum delidir” deme anne

ben her bahar böyle olurum, bir de ramazanda

haykırır bütün azalarım.

Anne, bir şeyi anladım

öğrendiğim çok şey yok oysa

haksızlık etmezmiş ihanet etmezmiş çiçekler aşka.