Hasan EJDERHA
Şehir vardı eskiden ve merhamet vardı, dost vardı
Dedemin ahbabıysa sokakta karşılaştığım yaşlı
Babamın da, benim de, hatta oğlumun ahbabıydı
Neyi kaybettik a dostlar. Deli olsa insan yitiğini arardı.
Destan olan aşklar vardı, sevdalılar, sevdalar vardı
Çıkmak, fülört, bu kelimeler sevda sözlerinde yer almazdı
Ucu yanık mektuplar, mendiller vardı sevdaların timsali
Kim söyler, nedir eski aşkların günümüzdeki emsali.
Komşu dendi mi cennet gelirdi, hak(k) gelirdi akla
Acılar bölüşülmediğinden mi çoğalıyor yoksa
Atam kalkıp da mezarından, torunlarını yoklarsa
Utanırım ey toprak yarıl da beni sen sakla.
Turnalar gelirdi ve yuva yapardı çatılara kırlangıçlar
Gelmeseler bir sene, ev halkı o kuşları arardı
Komşu Ayşe aksatmadan, doksanlık ninenin saçını tarardı
Sevincin acının harcını komşular birlikte karardı.
Herkesin şehidiydi, Yemen’deki, Çanakkale’deki şehit
Her şeye herkes birlikte ağlayıp birlikte gülerdi
Haber salınmazdı, istediğin zaman komşuya gel-git
Avludan görününce biri, ana cezveyi ocağa sürerdi.
Neyi kaybettik a dostlar. Şimdi ne eksik, eskiden ne vardı
Ben de mi yaşlanıyorum, neden böyle yüreğim kabardı
O zamanlarda doğanlar, bağ bozumu, ayva vakti doğardı
Şimdi onların yerini, birinci, ikinci körfez harbi, noel aldı.
