MARALLAR OYMAĞINDA BİR CEYLANLA OTURUP AĞLAMAK

Marallar Oymağında Bir Ceylanla Oturup Ağlamak

Copyright © 2012, (Hasan EJDERHA)

hasanejderha@hotmail.com

Kapak: Ejderalp Sencer Fazlıoğlu

Kitabın tashihi ve sayfa düzeni çalışmalarına göz nuru sinen  aziz dost

Ahmet DOĞAN bey’e ve Furkan ŞAVKILI’ya teşekkür ederim

ISBN: 978-605-4384-48-8

Sertifika No : 14721

1.Basım, Haziran 2012

Baskı:

Sage Yayıncılık

Kazım Karabekir Cad.Kültür Çarşısı

No. 7/101-102 Altındağ / ANKARA

Tel : 0312. 341 00 02

Tüm hakları yazarına aittir. Yazarın izni alınmadan kısmen veya tamamen çoğaltılması veya farklı biçimlere çevrilmesi yasaktır.

                     

Yoldaşıma...

 

MARALLAR OYMAĞINDA

BİR CEYLANLA OTURUP AĞLAMAK

Hüznünü dağlara savuran
senin kırılgan ürkekliğin yok mu ceylan
ruhumu kanatlandıran
an be an kaçmaya hazır haline
ne aşklar susadı.

Ah ceylan!
ürkek aşkların zarif sultanı
karanlıkları silen aydınlığını
saklama dağlardan
senin gözlerinden kopan
bir deniz boğulur bende
merhametin ziyası sende parlar
güzellik sende kanat açar göklere.

Beni böyle koşturan arkandan
bir avcılık halidir sanma n’olur
aşka uçan turnalar içimde kanat vurur
denizler içimde kudurur
okyanuslar içimde durulur
sana âşık her avcı içimde vurulur.

İn ovalara ceylan!
bu yürekle sana haykıran
en soylu ağıtları sunmalıyım.

Bir tel hıçkırır derinden
gözlerinden kopan bir damla yaş aşkına
bir yiğit ölür pusuda haybeden
yapılar yükselir göğe şehirlerden
ağır yükler altında sokaklar erir
binlerce insan binlerce yalnızlığı emzirir.

İn ovalara ceylan!
buralarda yaşanmaz sensiz
şehirler kurmalıyız ceylanlar gezinen
kuşlar uçmalı göklerinde şehrimizin
marallar olmalı sokak başlarında
körpe yavrularını emziren
şaşırıp kalmalı avcılar iz sürerken.

Ay ceylan!
Boynumda bir vebaldir çağın insanı
kirlerinden oluşmuş zamanın lisanı

Her şeyin üstünde işgal var
bunalıyorum ay ceylan
içinden çıkamadığım bir hal var
ya sen balalar balası
yüreğinde ateş, gözlerinde hilâl var.

Sen ve ben ceylan
cerenler bizi izlerken yükseklerden
asrın çizgilerini çizmek üzre
hayatı hüzn’olan turnaların
aşkına denk bir aşkla
çeteleler tutmalıyız yine aşklara dair

Ceylan ceylan!
hüznünde beni an
senden aldığım yaralardandır
yüreğimden sızan kan.

Sen sultansın nazlan ceylan
Yürekler kanatan naz var sende
Kıtalara yayılan yaz var sende
Bir kurşunla hazan olan güz var sende
Her hücremde gezinen iz var sende
Yüreğime sürekli batan biz var sende.

Sen sultansın nazlan ceylan
Senden aldığım yaralardandır
Yüreğimden sızan kan.  

 ***

HASTA ANNELER ÜLKESİ*

İç söz

Karanlık kilit, yokluk kadar bir cam, aynalar kırık

Dilden beter kerpetenler çıkarır çivileri ancak

Salıncak kadar yalnız, urganın bağlandığı dal

Kaç taşa kaç yahudi düşer; yağmur bir daha gelirse şükür

Kaç anne birlikte ağlar? Salacada uzanmış

Filistinli çocuğa

Boncuğa değmeden gözü kurşunlar saydı

Annenin elinde bir boncuk olsaydı

Mavi kurdalede bir emzik, bayrak olurdu göklere

Yere değmeden kurşun, uçaklar hangi ülkeye hovarda

Dağlarda savrulan tüyleri kuşların

Ürkek bakışların, bağlanan taşların, ardınca ağladı anneler,

Yerler ve gökler ve sular şahit gözyaşlarına.

Naşına salâlar biriktirir gök ve toprak ve hasret ve çamur

Hamur pişmiş, on bir ay kadar yakın sultana ve cana

Hangi yana doğrulup da baksa babam sefil

Efil efil ezanlar eser minarelerden; saba makamı e güneş

Diriliş ilk ışıklarla, yatak içinde leğene dökülür abdest suları

Annem kadar bir hüzün, yüreğime akar kollarından annemin

Benim yüzüm haykırır titreyen sesine.

Sükûtun tersine bir ağıt

Kâğıt kalem kadar soylu bir dimağ, bölünen sesleri arar

Yarar toprağı tohum, yokluğum üzre türküler haram

Yaram kadar merhem, muhtaç bana şimdi; toprak soğudu

Ağıdı kadardır yüreği, anneyse okuyan beni.

Çığlığı üşümüş anneler, sıcak dualarla ısıttı yavrularını

Karnı burnunda kurduğu hayal gerçek şimdi

Aşermiş gibi yakın, toprağa ve yaprağa ve ağaca

Onca yalnızlığın sonunda,  kalabalık serviler uğuldar

Çok aşk, tarla bereket, zümrüt yeşili yaprak

Korkarak attığım adımlarıma yol süvari

Cümle sahabe, o kadar sabî, kalabalık ortasında annem

Bir görsem en derin rüyalarda yâri

Havari kesilir, beynimi yol eden düşünceler

Bir kere, bir kere daha haykırıyorum, anne gel

Geceler yolculuk, ardınca karanlık

bırakmayan dervişlere.

Dış söz

Fırtınalar parçalar çatısını;

depremler deler kurduğum yapıyı

Kapıyı kapatıp oturmuşum bir köşede

Türküler söylerim geçmişe ve geleceğe.

I

Hasta anneler ülkesinde yetimdir yüreğim

Üşüyeceğim anne baksana yüzüme

Ellerim ve yüreğim ve aklım üşüyecek

Düşleyecek ne varsa düşledim

Şimdi hasta anneler ülkesinde bir prensim

Dersim, annemin gözlerini ezber etmek

Okumak ne varsa orada 

Ankara’da bir hastane avlusunda

Biriktirdiğim gözyaşlarıma karıştırmak okuduklarımı

Dilekçemi sunmak, uyuşan dizlerimden çekilen kanla

Canla-başla biriktirdiğim umutlarıma bir yenisini katmak

Haykırmak içimin derinliklerine sonra

Annemin elinden öptüğüm duaların üstüne

Tüm bunların üstüne umutlarımı, gözyaşlarımı koymak

Doymak, anne bakışlarının en derinine

Zayıf ferine aldırmadan gözlerinin, bebekliğimi görmek orada

Bir tebessümle büyüyüp, aldığım şefkati iade etmek cömertçe

Mertçe yaptığım sokak kavgaları dönüşü ve bir bisikletten düşüşü

Dizimdeki yara ile anneme sunduğum acıların

İleriki yaşlarda çektiğim sancıların, anne şefkatiyle tedavisinin,

Bedelini öder gibi, sunmalıyım kat kat şefkati.

Bayati bir şarkıdan alınmış bir mısrayı, ya da hüzzam bir faslı

Dinler gibi geçmeli çocukluğum gözlerimin önünden.

Hasta anneler ülkesinde ölmekten korkarım

Her yer soğuk donarım

Lakin yüreği sıcak, ıpılık bakar gözleri annemin

Ninemin saçlarını mı almış ne! Apak

Korkarak bakışımdan, ben bile ürkerim, saçlarına annemin

Ninemin gidişi gibi el sallamakta beyazlığı

“Saçları ak olunca nine olur anneler

Nine olunca ölür anneler” diye bir söz duymuştum

Hayır! Ben uydurmuştum; yok böyle bir söz

Öyleyse içimdeki köz, neden yanar habire?

Sedire uzanmış babam neden kaygılı ve üzgün?

Dünyanın bütün anneleri hasta gelir bana

Dayana dayana biriktirdiğim acılar ve sancılar

Birlikte saldırır bütün azalarıma

Neden acı çekilince bitmez; dayandıkça birikir?

Zikir çeken dervişler gibi kaplar ruhumu cezbe

İzbe bir köşesinden odanın, ağlarım, göklere ve yere

Annelere adanmış şiirler söylemeliyim ve bebeklerine hasret annelere.

Hasta anneler ülkesinde kalmaktan korkarım

Yakarım yarım kalmış bir şiiri, annemin hatırına

Annemin hasta kartına notlar alan hemşireyi

Kaç mısra ile yazabilirdim ki?

İki satır reçeteyi,  on günde yazan doktoru ya da

Rüyada bile koşsaydım annemle, ayaklarını görürdüm

İşte o zaman annem de hürdü, ben de hürdüm

Şimdi gördüğüm; varla yok arası ayakları annemin

Âmin diyerek öğrendiğim duaların hepsi anneme şimdi

Bir hüseyni şarkı gibi,  ağıtlar yakar annenin biri

Çalışmaz ayağı ölü ayakları gibi, oysa yüreği dipdiri

Annem yatar başucumda,  bakarım

Annemin yüreğiyle anneme ağıtlar yakarım.

Hasta anneler ülkesinde çocuk olmaktan korkarım

Oyuncaklarım ne ki annem olmadan

Annem olmadan, artık çocuk olamam ben

Ney gibi inleyen sesi annemin

Ah anne! Hep üzerimde olsun isterim ellerin

Türkülerin en acıtan yerinde

Sen gelirsin aklıma

Duaların kaplamalı varlığımı

Kanımı dondurmalı ikazla bakınca gözlerin

Sözlerini takıp kulaklarıma, yollar aşmalıyım.

Hasta anneler ülkesinden gelmekten korkarım

Yanımda olmadan annem, çıkamam hiçbir yola

Her şeye hasta annemin gözlerinden bakarım

Korkularım cam kırığı, bir aşure tası kadar bereketli

Umutlarıma koşmalıyım, haykırmalıyım sonra habbe habbe.

Tespihi arşınlayan parmaklarım akmalı zamana

Ezana yakın bağdaş kurarak bekleyen babamın saçları

Karışmalı ruhumun derinliklerine, abdest ıslaklığıyla

Yayla yollarında bıraktığım çobanlığım

Ya da amele çocukluğuma dönmeliyim belki

Ak çadırların kararan direkleri, tarlalara dönüşürken

Çocukluğumdan dönüşen adam bu mu?

Ürkek, kaygılı…

Hasta anneler ülkesinin sâkini, bu adam ben miyim?

Nergis toplamak için yürüdüğüm dağlar

Bir sümbül için tırmandığım kayalardan ne kaldı

Ah çocuk olsam, sapasağlam olsa annem yanımda

Yürüsem kırlara baharda

Şimdi kitaplarda görmek;

Ağırıma gidiyor tüm bunları, bu güzellikleri

Hasatı kalkmış harman yeri kadar yalnız kaldı yüreğim

Bir de kitaplarım, öykülerim, şiirlerim

Elimde kalansa, hasta anneler ülkesindeki prensliğim.

II

Çocuk oluversem, biliyorum annem taze gelin olacak

Salıncak, oyuncak, hepsi emrime sunulacak

Annem hasta olmayacak.

Yeniden öğrenecek olsam da cüzü

Gecelerinden korktuğum gündüzü

Annemle yaşamak vardı

Geçirdiğim güzel günlerin hepsi

Annem kadardı.

Mevsimler:

Annem hastalanınca kış,

Annem iyileşince bahardı.

Kanadı gözlerim; hadi sil anne

Ben Afrika’nım; yüreğin, Nil anne

Komşun olayım da gittiğin yerde

Görünce orada; beni, bil anne

Şiirler söyledim, yazılar yazdım

Her telifimde; sendendir,  dil anne

 III

Yüksek servilerin altında, anne cenazeleri beklerken devler

Çocuk hıçkırıklarıyla dolar, annesi ölen evler

Annem dönecek diye bekleye dursun çocuklar

Dönmeyen annelere şahittir, kabir başındaki serviler.

Nice yolcular geldi, hepsi de gitti mutlu ve bahtiyar

Her diyar izler taşır onlardan ve tatlı hatıralar

Bakarlar gidenlerin arkasından kalanlar

Anlarlar ki bâki değil hayat ve bir bâki hayat var

Şimdi gidenler kadar kalanlar da bahtiyar.

“Essalât-ı hayrın minen nevm” i müezzinle söyleyen anneler

Her geceyi gündüze, dipdiri dualarla teslim ederler

O günlere erişecek gelinler, eleğini duvara asmış nineler;

Bilirler ki; birer birer koşacaklar çağrına, erlerine bile danışmadan

Ey dağlar! Şahidi sizsiniz, hasta annelerin çağlayan kalbinin.

Sen varsın ve birsin ey yar, sana gidince yol, aşk da var

Anne kadar özleyince aşkı; yol bulur, gitmek isterse insanlar

İşte yol, koşmalısın, hazır buna ruhun

İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi raciun.

*Yağmur Dergisi-Temmuz-Ağustos-Eylül/2008- Sayı/40

***

SUYA EĞİLİP AY’I ÖPER ÇOCUKLAR* 

Pınarlar soğutur, soğuk duvarlara akar çağrı
Nerde! Hangi cana mercan sundu ki denizler
Şiir burcu ve hüzzam; bir makam öylesine durur
Ruhumu inletir name; hücrelerime kadar kudurur
Vurur bestelenmemiş ağıtlar kıyılara
Kayalara haramilik hünkârdır dalgalarda
Bir daha, bir daha; sonra ağıtlarda sükût…
Gözler yolcular bekler, eller duada

Ağıdı yaylalarda saklı köylüler
Gurbete gidince niçin ölürler?
Dökülürler yollara, önlerinde bir hayâl
Ağyar bir hayata sürükler ayakları
Yazları hiç göremedikleri köylerini
“Güzeldir köyüm” derler bilmeden
Oysa yarım bir yılda yaşadıkları
Karın üstünde, hasta çekilen döven

Ne çok fotoğrafı var benim ülkemin
Fotoğrafı çekenlerin ve çekilenlerin
Çektiği üzre türküleri söylemedim daha
Kıyısından başlanınca kocaman bir hayata
Daha küçük görünmek mi normali
Hâl-i pür melâli toprak olma ihtimali
Yalnızlıklar mı biriktirir gelmeyecek yolculara. 

Birinci parantez içi 

(Öyle bir hâl-i pür melâl ki bu;
yokluğu sıcak yer kabuğu,
kıvamı hasret.
Çoğaldıkça acıyı bitiren
geldikçe gidilen, gidince,
güvercinler gibi
seyri eğri bir dal bırakmadan doğrultan hayatın,
arkasından bakıp kaldık ya şimdi
hangi ikindi dönüp de yurduna
aydınlatacak kimliğimizi ve dirliğimizi
ellerimizi
kaldırınca göğe, gelir yüreğimize.) 

Melâl çöllerinde sustu ceylan, avcıya ne gerek
Erek, atların nallarında parıldar, aydınlansın dünya
Anadolu dünyanın ortasında bükülmez direk
Şimdi gerçek, gerçekleşmez denilen kutlu rüya.

Bir daha olmamak için olmak nedendir ki?
İkindi sofralarında yalnızlık çağrı mı dostluğa?
Boşluğa koşmak kadar boşsa atılan ok
Hanidir? Hangi sultan yakındır koltuğa?
Yormadan hayatı yorulmaksa çâre
Daha başlamadı ağlamaya şehirler.

Yormadan hayatı yorulmaksa çare
Hikmeti yok, sözüm yok dağlara
Kalsın kâkül yerinde aynalar bîçâre
Gençliğe küpedir açılan her yara.

Sürülünce; tarlaya imrenir bider kuşları
Yağışları beklemeden taneyi toplarsa
Neyi kıskanmalı ki çiftçiler ve çocukları?
Kastı, kurt kuş hakkını bilmeden yaşamaksa
Sözü bitmedi yolcuların, çağrıysa yakın
Beklenen kelebekler ve çiçekler ve arılar
Bebeği geldi gelecek dedirten ağrılar…
Tersine tutulan bir kalem yazar mı mîrim?
Ölüm ve dirim üzre yemin ki geleceğim!
Neyse can için cana susamış güneş
Canan için bildim ve bileceğim. 

İkinci parantez içi 

(Çocukken haykırırdım yüce dağlara bakıp
gençken meşaleler tutardım caddelerde yakıp
hür bir ruhun arkasından gittiğim yıllar kadar
haykırmaya borçluyum şimdi biliyorum.) 

Hadi! Yürü! Nârına gark olan âşıklar tökezledi
Darmadağın hâlin, kepçeye ne gam, kaşıklar çarmıh
Mıh mıhı sökse de çekiç örse tamah
Durmadan yürürse, nalbantlara han bâkî
Tâ ki karanlıklar basıncaya kadar.

Yaramaz yarasaları aydınlatınca çakallar
Tavşanlar kadar aydınlığa muhtaç yıldızlar
Kızlar, aynalarınca kaldılar tarlasında burçağın
Denildi ki, adanmış türküleri yarım.

Dolunay ve aydınlık ve kitaplar, harmana bereket
Terk et ruhunun pütürlerini, salıncaklar sallansın
Arkana bakmadan yürüdüğün yıllar, değişmedi
Caddeler, sokaklar, taş kaldırımlar; müze tatil.

Karanlığı korkutmak kadar çılgınlıktır mühür
Hür bir yalnızlığın bakiyesi, mutlu millet
Anadolu’nun her damına yol buradan gider
Milat ne ise, hadi, başlasın başlayacak olan
Bir koyunca birin yanına, on bir eder.

Takvim; ucuz bir yaprak, maliyede evrak
Toplu iğne paslı, yanaşsın gemiler isteyerek
Gerek duymadığın yalnızlıkların yekûnu günlük
Kaç günlük ömre biçildi ki bu cümle hayat.

Kurşun kalem kıskanç, poşet bardakta kahve
Telve olmasa da unutulmaz geçmiş; kimmiş
Mesaiye akortlayan sazları? Saat sıfır sekiz
Tek biz kaldık yar, diyar diyar gezmeden konan.

Muhtarlar kadar kim alır hayatı ciddiye
İkindiye tamam senet, bakiye sonraya kalsın
Yıkılmadan yıldı yapıları kentlerin
Derin yaralara çare yazmaz kâğıtlar
Soyları tükenmeden koşsun atlar
Kefili kimdi? Yazmıyor, senetlerin.

Canan! Kaç çocuk, kaç misketi tokuşturur
Kim yakıştırır bizi, muşamba kaplı kondulara
İsterse felek, yakayı yakaya kavuşturur
Tabip bekler ilâç görmemiş müzmin yara.

İşte kanatlandı gelecek, çocuklar bakışır aynalara
Ruhuna dem tutar, kazma-kürekte ahengi babanın
Ekmeği helâl, alnındaki ter en beyazı beyazların
Sahibinin sözünü tekrarlayan papağanlar neden anlamazlar
İki büklüm çapa kazanlara bakıp, sıcağını yazların.

Kim yele yelken biçsin? Direk dikmeden olmaz
Kanadı kırık her serçe, mahkûm mu kedilere?
Bilinir ki, tabiat öcünü kimsede koymaz
Hangi aymaz itiraz etti, tarihine kuşların
Yokuşların hatırı için aktığını ırmakların
Yalnız kuşlar bilir, üstünde uçarken yolcuların. 

üçüncü parantez içi 

(Çocuklar sokakta, yavruları ağaçta büyür kuşların
Yarın, çocuklar için de, kuşlar için de aynı yarın
Bir taraftan sevincini yaşarken gelecek baharın
Hüznü yüklendikçe yüklenir yaşadığım güzün
Arkasından ırmaklar gibi akarım, koşuşan çocukların
Ve yukarıda telâşla uçuşan kuşların.

Derler ki: “nolacak senin hâlin”
İflâh olmam; bunu ben de biliyorum
Vebalim, günahım, işte şiirlerim ve boynum
Olsun; kendi bağlamındadır her yorum.) 

Kilit, kalem kadar tırmanırdı, olsaydı duvar
Bahar gelince ölçülürse yollar, turnalar gelir
Leylekler bir daha unutmazlar yuvalarını
Gelir konarlar, telefon direklerinin zirvesine
Yarını olmayan çocuklara haber iletircesine
Kanat çırparlar, caddelere, dükkânlara bakıp
Oysa kapılarını, kasaları kadar koruyan mağazalar
Bankaları ve kredileri ve paraları kadar yalnızlar.

Bilsem dirilirdim, yalnız kalmazdı tarih müzelerde
Bir hayatçık kahkaha yetmez, gerisi korku ve yalan
Heyecan duyulan ne varsa binek taşlarında hazır
Mazur görülmeden dizilmeli hatalar, iplerine zamanın
Martılar suskunsa uyarmalı deniz; haykırmalıyız hepimiz!
Göklerin derinleri duymalı, bulutlar yere inene kadar
Bahar geldi gelecek, istediği kadar yağsın, yağmur ve kar.

Çocuk eğilip öperken suyu, ay ona selâm salar, bebekler uyur
Yeni bir dünya kurulur, yeni bir hayat; ortasında hayatın
Denildi ki:
Beklesin yüreği yanında olanlar; beklenen yakın.

*Yağmur Dergisi/Ekim-Kasım-Aralık/2009- Sayı/45

 *** 

İKİ KERE İKİ BEŞ EDER

 “Ahmet Doğan İLBEY’e”

Çarmıha gerilse söylev, sözler dökülmez, ölmez hiç bir mâna

Ne yana baksan sarmaşık, budansa bile asalak hep var

Moğollar kadar yalnız kalmadı tarih, ordular ve çizmeleri

Dünya durdukça değmez ağaçlar göğe, arılar çiçeğe hovarda

Duvarda yalnız başına ağlamakta büyük babam siyah beyaz.

Her yaz doğrulup bir daha terlerim ben; şiirde olduğu gibi

Talibi olmayan düşünceler gelip geçer tarlamda yağmur

Mahmur bir sabahı akşama taşısam ne çıkar, açmadan kitabı

İltihabı kurumuşsa yaranın hastane uzak, eczam başucumda

Sıcak iklimlere mısralar yeşertebilir oysa yüreğim.

Daha doğmadı ay, vayyy gönül kahrına düştü karanlıklar

Tüccarlar, seyyar satıcılar ve komşular,  iftarda boğulacaklar

Tornacılar isteseler de put yapamazlar, zira darphane tekel

Henry Bergson, Nietzsche ve Heidegger gülüyorlarsa bize ne çıkar

Bütün yollar Çanakkale’ye, Anadolu’ya çıkar, Mehmet Akif’e çıkar

Aşikârsa hayat felsefe yok; çiçekler var ve kuşlar ve çocuklar...

Dert muhabbete değse vefa ona komşu, aşk alt sokakta

Yatakta ölmeyen yiğitler tarihe ayna tutar ve kıskanır Hegel

Gel eder gelecek, gelmeden buğusu gelir yağmurun

Bir yol uzar da önünde âdemin, tarihe doğru gel gel eder

İki kere iki dört etmez, beş eder, on eder, on bir eder.

Biçilmezse ekin karıncalara bayram, yaram derindir a dostlar yaram…

Affediyorum yakın tarihi ve kuşlar ülkesinin sultanını

Sazını almadan yola çıkan ozanları ve okumadan yazanları

Affediyorum cümlesini cürümlerin; babam aferin desin yeter

İki kere iki beş eder on eder on bir eder, düşünce yere bider.

Dilden beter hangi kurşun var ki atılsın göğe ve yere?

Göğsünü gere gere söylesin şairler, şiir değer her yere.

***

SEN BEN OLUNCA

Ben seni gördüm dün ben içinde

Neden sen yoktun bendeki sen içinde

Olduğum zaman yokum ve sen de yoksun içimde

Ne zaman görüneceğiz ikimiz sendeki ben içinde

Yürüyor hayat,  hayatı yürüyorum bir biçimde

Sadece sen kalıyorsun bende, tüm yolcular gidince

Ben tükendikçe sendeki ben içinde

Sen çoğalıyorsun bendeki sen içinde

***

VAR VE YOK ARASI

Çağır ki beni var olayım ve var olsun iç evlerim

Bir dağa, bir şaraba koşar saki, yalnız başına

Geldi zamanı, ezanı takibe yetmez baston

Kon ve göç ne ki, çadır toplamak

Ahmak ya da akıllı olmak kadar bile yok, 
Kentlerin birleştiği ayrımlara kalan

Her an çağrı gökte, beklesek de beklemesek de ses çarpar

Apar topar bir, başarılır mı mirim

Ölüm ve dirim üzre yemin ki ben yoktum orada

Acıya hovarda mı ki hüzünkâr, var olan acı, kalan durmanın sancısı

Kaçıncı terk edişten sonra başlar ki hayat

Kanatlarına çağır(madın) beni, tüy olurum istersen.

Kırgın ama kırık kiremitler, asi tuğlalara borçlu

Harçlığı yokluktan müteşekkil aşk, yolcu hayata

Kahramanlar, nârına, kar dolusu dağ vurur, karıncalarla

Ah yıldızlar, kızlar süzülür asmalardan, pencere yüksek

Hayatı ancak anlar, hayta gelir ama yorgun, kırlangıç kovukta

Belki yarın şiir zamanı

Bin atına; soğuk demir üşütür yalnızlığı, oysa hayat sıcak

Sen yorulursun kal, varsın batsın güneş, ayna hemen şurada

Buyruldu ki zaman ikindi.

Hangi uşak kuşluk vakti çağırır ki duvarlara inat

Su uykusu derin yalnızlıklara ramdır, haramdır güneş

Zaman her an kollar, yalnızlık ve ışık

Karışık kelimeler heyecanlara kaçar, bölüşür zamanı haykırarak

Buğusu zalim hazlara ant olsun gelmem daha

Ah ışık, ne karışık heybem, hıçkırık böler yolcuları ortasından

Davul, kırılgan aşklara gebe uzak yamaçlardan

Ezilen toprak demlenir eylemlere, dere kendini akar yarına

Her şeye tek tek yorulmak, yormak her şeyi, ki olasın

Hiçbir çağrıya gelmemişliğinle Allah’ından bulasın

Basınca toprağa, yaprağa döner benzin, neden kaçtın?

Bühtan kötü, eti ucuz adamlar, ölmez

Paha biçilmez atlar ve ok ve kılıç ve mızrak kayıtlarda yok

Ansızın uyanmak aydınlatır pencereyi

Kaydı tutulmalı mıdır ki olduğu anlaşılsın?

Bin arşın az, han ve kağan bölüştü kavgaları

Işığın parlar güneşin ortasından, haykırışlar yobaz ve kahkaha şuh

Çerçeve tamam, bir de aman ne yaraşır ortasına

Var ve yok arası ve yarası ve darası olmadan terazi haram

Ve buyruldu ki: yalın kılıç şiire yürü şimdi.

 ***

KIRILGAN BİR MERYEMDİR AŞK

                                                      Mehmet NARLI’ya

Hikmeti gayet çok, amma rüya zor

Kanım donuyor bakınca, esrarın, rüyana denk bir muşamba

Korkmadan tırmanmak kelimelerin ortasına

Buyruklar karanlığa düştü, kül düştü, il düştü gün ortasına

Şimdi şafak yalnız, bahara daha çok, ansızın uçacak kuşlar

Alkışlar, yalvarışlar, bin içimlik su kırbamda

Hadi, kumanda et de göreyim dil, aya

Bin aya kadar bayram uzak, hedef şurada

Hurdam sevda yüklü, çirkin ne varsa kırık dökük

Aşk, kırılgan bir meryem, sırrı bir gerçek

Sevecek ne varsa bakir bir dolunay, çiçek daha uzak

Ömrün yahşi kanatları tüye asılmış örs

Daha demir soğuk

Çekik bir denk kanmadı çöle yusuf

Züleyha açık pencerede meltem

Kuyu Kenan dolu, göğünde renk yok

Yanı başına canhıraş bir havari döküldü leylanın

Ceylanların gözü öper mecnunu, okumak çöle düştü

Daha çok aşkların ruhuna payanda gazel

Akar, an be an kan, kunduza kaldı hayat, çekirgeler üşüştü

Aydınlık boğuk akşama harabe abam, kerbelam soğuk

Yetim bakışından arzu yürür, kamber yürür

Hıçkırır kanadıma dökülen şebnem

Öğret bana aşkın elifbasını ki olayım.

***

SENET

Kaç ırgatın hatırı kalır tarlada, kuş konmasa gene ırgalanır söğüt

Öğüt üstüne öğüt, ağıtın pahası yok, yeşil bir yalnızlığa gebesin sen!

Gerçeksen ve varsan, yüreğin var öyleyse şiir gerçek, sen gerçeksin!

Ali Hocam kadar bir yürek yeter, açmasına çiçeklerin ve senedi geleceğin

Zaman geldi gidelim çağırmasa da suskunluğu çağrıdır onun

Yönünü buldu mu zafere gider yiğitler biz de onlara karışalım

Başlasın başlayacak olan, geç kalmadan yürüsün çocuklar

Şölenimiz var dostlar, yola revan şimdi kutlu yolcular.

***

HÜSEYNÎ BİR ÇİZGİ BIRAKIP GİTTİN

Hüseynî bir çizgidir gidişin bende

Alnımda senden iz olarak durur

Geceye makamlar vurur sensizlik

Ne ilk, ne de son gidensin oysa sen

Hüseynî bir deniz içimde kudurur.

“açın çantasını nesi var?

Bir çift potini bir de fesi var”

Ne dağlar dayanır bu gidişe

Ne de makamlar

Hüseynî en uygun gidiştir

Bir de hüzzam

Benim yüreğim ve cümle azam

Hasrete uyarlı şimdi

Sen gibi bulut olmaz havada bir daha

Çocukluğum dayanır kapıma

Anne cenazeleri geçer sokaktan

Korkarım çocukluğumda kalmaktan.

Bir daha gazi ortaokulu olacak mı?

Ya duvar üstündeki ekmek

Hâlâ kahrı var alamamanın

Lezzeti damağımda yemişçesine…

Ya Harmancık İlkokulu…

Gübre torbasından muşamba çantam…

İlk çözüşüm, çantamda yazılı “TZDK”’yi

Daha güzel değil mi “nike” yazan çantadan

Ya da “emre”’nin “adidas” çantasından

Arkasından tüm bunların arkasından

Hicaz bir şarkı çalsa ne çıkar

Ya da kürdîlihicazkâr…

Hüseyni bir köyden

Hüseyni bir şehre aktı hayatım

Hiç mahur besteler yaşamadım ben

Sonra türkülerin hüznünde buldum kendimi

Bendimi yıkarım edasıyla yürüdüm üstüne şehrin

Derin kuyulara yusuf ben oldum kentlerde

Sirenlerin çaldığı saatlerde ansızın

Ben fırladım hışımla sokaklara

Yâre sunacak tek güle bile

Dağlar yıkarım şimdi.

Hüseynî köyün delikanlısını ben büyüttüm bu caddelerde

Sokaklar feryatta şimdi, içemediler onun derin gönlünü

Yönünü şaşırmış pusulalar âciz ve şaşkın karşısında

Bin âhına dayanamayan, dağlara baskın yapılar

Yükselir etrafında, bin inatla dağlara

Ağlara takılan sazanlar gibi

Yutacakken şehir

O şimdi

Hür.

Bahar

Ancak dağlara

Yaraşır sanırdım

Oysa çiçekler açtı şimdi

Hüseynî köyün delikanlısında

Faslında medeniyetler haykıran

İcra-i sanat hilalinde ne makamlar var şimdi

Delirecek gibi bir hazla meşke doyan yürek o yürek

Kırmızı bir semerde mavi boncuğu hayranlıkla seyretmek

Hüseynî bçizginin, hüseyni manalarla dolu hayatına denk

Beklemek gerek. Hüseynî hayatın hüseyni nesli elbet gelecek.

***

FİLİSTİN VE BAĞDAT ÇOCUKLARININ

GÖKLERİNDEKİ KUŞLAR

I.
Bana minik kuşum deme anne!
Kuş tüyü gibi olduğuna da inanmıyorum saçlarımın

Bana yalan mı söyledin anne?
Neden kanadı saçlarım gibi değil bu kuşların?
Neden ateşlere kesiyor geçtiği her yer?
Bu kuşlar geçince herkes neden ölüyor anne?
Gelir demiştin babam giderken;
Babam neden gelmedi anne?
Bundan sonra nasıl inanırım sözlerine;
Ben nasıl el açıp dua ederim Bağdat’ın göklerine.

Kuşlar demirden mi anne?
Bu kuş nasıl konar çiçeklerin üstüne?
Hatırlar mısın anne?
Kardeşime küsünce: “gül bakalım”
“kuş konsun yüzüne” derdin sevgiyle.
Bu kuş mu kondu kardeşimin yüzüne?
Bunu neden istedin anne?
Ölünce ninem: “kuşlara yoldaş gitti” demişti babam.
Ninemi neden gönderdiniz anne?
Ben kuşları sevmiyorum bundan böyle.

II. (Gazze)

Bizim kimsemiz yok mu anne?

Neden yanıyor Gazze?

Her cenazenin ağlayanı az sonra cenaze

Camimizi/e vurdular anne!

Gene demirden kuşlar geldi

Kustu ateşten kusmuklarını

Söyle anne söyle anne!

Ben nasıl el açarım Gazze göklerine.

Yer yandı, gök yandı, bebekler yandı

Anne bu yangına hangi yürek da/eyandı?

Ağla/yandı Gazze...! Dünya/da/yandı.

 ***

TANKLARI TAŞLAYAN ÇOCUKLAR

Üşümesin muşambalar örtün ayazı

Ayın karanlığı vurmakta kuru ekmeklerine

Çocukların.

Bir daha yalnızlık için yeter yalnızlığın

Karanlığın ortasındaki aydınlığın

Cümle âlemi ışıtır.

Bilirim;

Yararken paletler toprağı,

Gülümsersin sen yıldızlara;

Gülücüğün ulaşır aya;

Bereketin siner toprağa.

Hangi anıtlar dik duruşunu anımsatır ki senin?

Seni bilmeyenin aklına helal getirir varlığın.

Çağlara haykırarak, çağları getirecek adımların.

Üşümesin muşambalar örtün ayazı

Evrensel bir yazı muştular veriyor size.

Gündüze ve paletlerin ezdiği yüze

Şahit geceler var, gözyaşında annelerin.

***

BİLSEM VE DİRİLSEM DE YÜRÜSEM

                                                            

Hocam Mustafa KÖK’e

Belki soğuk, zaman şiire doymadan toynaklar bâki

Sanki ruha haber var,  kılıçlar anlık efendiler, sonra bahar

Karar günü, her dem tuğra ve dert, çığlıkta akşam

Yaşasam ve yaşamasam ne ki, doğrulur umut, gelir kırlangıçlar

Su akacak bir gün, duyulur çağrılar ve durulur köpük.

Ben oradaydım, bilmeden vurulur turnalara gem

Her em şifa değildi ve her dem gizliden akar bengisu.

Bilsem ve dirilsem de yürüsem, güneş aha şurada, an yakın

Kalkın ceylanlar, göç var; tarlalar ve ağaçlar, yoruldu

Gelecek, karanlığında kaldı kurnaz tilkiler ve kunduzların

Yıldızların varına denk ne varsa gerçek, ben inanıyorum hayata.

Daha toprak kuru, bebekler uyanacak ancak

Anlayacak ne varsa bilip de taşımak kadaryoruldum ey yar.

Kök sağlam, dağlar kadar anlasam yağmuru, kolay berekete durmak

Uyumak sonra aldırmadan, kan üzre çizgiler kadar devlet

Evet, haykırmaya; lâkin çığlık evrensel olursa güzel

Ezel-ebet tarla, mezarlıklar, bire bin veren harman, ne yaman bir ders.

Dervişin yüzü düşer ebrulara ve tekne sıcak

Alınacak ne kadar öç varsa alınacak, sürülünce sayfaları kitabın.

Denilse ki kral çıplak, kahkahalar yükselecek göğe

Dağlara ağan bulutlar şaşıracak tavşanlardan önce.

Gülünce çiçekleri kıskandıracak bebekler, denklemler iflas edecek

Gidecek gelmemek üzre kötü, örtü kalkacak, aydınlanacak gökyüzü.

Özü ve sözü ile yürüdü erler ki gelirler

Ayak sesleri değil mi ağıtlar, türküler, şiirler ve cümle evrensel bilgiler.

 ***

TAŞ AĞIR GÖK YERE UZAK

Takatince doğruldu tahtından

Ağır ağır yankılandı söylevler

Ağmadan acılar ağrıları yıkadılar

Karlar delen kardelenin ak toprak memleketi

Lakin beyaz gömlekte yama eğreti

Eti yenmiş kelimeler bilmezler aynadaki hali

Melali gitmek üzre kalmayı yeğler

Nice beyler haykıramadan öldüler

Güldüler sonra tabutlarına, döndüler

Bigâne taşlar bir daha yaklaşmazlar

Uzağa yakın ne varsa yolcu

Turuncu ne hoş formada çubuk

Abuk sabuk kelimelerle böldüler hayatı.

En bayatı tekrarlandı sözlerin.

Ten ak, gök rüya, bulut beyaz pamuk

Öyleyse çiçek kadar yar kadar yakın hayata

Deha ne ise, taş o kadar ağır yerde, amma gök uzak

Mızrak kere mızrak ölüm; tarihte tozlu yaprak

Ağlayarak baksa tabuta, tahtaya değer gözler

Görmezler Filistin semalarına ağan bulutu

Tabutu tutanlar, bulutlar kadar, anneler kadar yağmur.

Mahmur bir ağyara değdi duvar

Oysa çocukların diyemediği sözü var

Her sözün özü var

Sözün közü var

Gönüllerin ağlayan gözü var

Pervasızca uzamakta

Yolları kesmekte duvar.

Delişmen taylara inat serçeler tutmakta yolu

Oğlu ve kızı bilmeden ölmek kadar acı

Ağacı soyundan koparsa, hangi çekirdek değmez yere

Yer kere su değdi gündüze

Önümüze ve özümüze açılan tarla

Yağmura isyan ile sararmakta.

Kanına ve karnına haram değenler

Bilmezler ki öşrü yük harmanın

Papağanın iki yüzü var bakınca hangi yüzünden bakar?

Yakınca ateş bilsem hangi yüzüyle yakar?

Su çarpınca hangi yüzümü yıkar?

Gülünce hangi yüzüm; kızınca hangi yüzüm ortaya çıkar?

Varsa bu soru; insanların neden çok yüzü var

***

KORKMADAN ÖLMEK

YABANIL BİR DÜŞÜNCE OLDU ŞİMDİ

                                           İsmail GÖKTÜRK’e

Çıkıp söylediler her şeyi; müsveddeler çöpe

Kapa gözlerini, çağırmayacaksan dünya yok

Koç burcu, yay burcu, yar burcu,  sonra hamle tamam

Baksam görürüm belki ama bakamam

Çıkamam; bir ufka girmişim ki buyruk zor.

Kim sahipsiz yolcuları anlar ki?

Suzinak makamından çiçekler açar

Zaman suvarır çiçeklerini, lakin çiçekçiler kaçar.

Bir iz olmalı biliyorum; ya da bir yorum

Ne inciler döküldü oysa ne sözlerden

Gözlerden arta kalan ne varsa yok

Çok yalnızlık belki yakışırdı; düşüncelerim kalabalık

Balık burcu, oğlak burcu demedim

Fakat şiir burcu, kitap burcu ekleyebilirim aslında

Ama yokluk başka, çınar neden çürüdü ki

Bilsem ahlarım mı kalırdı

zamana boydan boya uzanan.

Hikmeti başka zamanlardan gelen izler var şimdi

İkindi olamadan sınanmalı dünya ve rüya

Güya hançer doğrarmış,

çift su verilmeden ne ki çelik

Bölük pörçük bir hayat mıdır hançerden kalan

Yalan ne varsa gömünce toprak, yalan olmaz bilirim

Mirim, haykırma zamanı gelmedi mi?

Kranlıkların ortasına.

Yürümek er işi ya, bey işi oldu yorulmak ve yormak

Irmak yatağında diri, balık sepete mahkûm

Tahakküm altında bayrak mı dalgalanır

Irgalanır belki kavaklar, rûzigâr ses vermez

Korkmadan ölmek yabanıl bir düşünce oldu şimdi.

***

HAYATI KEKELEYEREK

YAŞAMAK DÜŞTÜ BANA

           

                                                          

anne dokunmadan ağlamak düştü bana

Hayatı kekeleyerek yaşamak düştü bana

Bu kadar hüzünlü oluşum

Dünyalık sorular soruşum kaygılı ve ürkek,

Kekeleyerek hayatı yaşamaktan

Gayrı ne ki anne!

Gurbette ölen çocuklara adasam şiirlerimi

Kabul eder misin anne

Yine bir akşamüstü

Yüreği daralan şehit annelerine

Dualar devşirsem kelimelerden

Şairler oğlundur senin üzülme diye.

gurbette ölen çocuklara adasam şiirlerimi

şehit annelerinin birazcık yüzü güler mi?

Babalar niye çok ağlamaz görünür anne

Korlar doldururken yüreğine.

Anne söyle!

Bana ilhamlar taşıyan periler aşkına

Yarına ne kalacak mısralardan başka

Keşke aşka en yakın durakta bıraksan da beni

Aşkım doldursa hayata açılan yelkenimi.

babalar niye çok ağlamaz görünür anne

acıdan korlar doldururken yüreğine

Güneşle hesaplaşan bulutlara

Kızdın da mı üzüldün anne?

Bahtsızların doluştuğu sokaklara

Nâra kaygısıyla yaslanan nice korkaklara

Cesaret veren ışıkların

Sırrını senden duymalıyım

Yarasa kanatlarının serinliğini bekleyenlere inat

Hayıflanmalıyım gece yarısı sıcaklarına.

güneşle hesaplaşan bulutlara kızdın da mı

üzüldün anne

hayıflanmayayım mı gece yarısı sıcaklarına

Bilenlere bırakmalıydım cümlesini soruların

Kafesini parlatan kuşların

Tüylerinde üşümek var ya anne

Her sene terk ettikleri yuvalarından

Daha çok korkutuyor beni

Kefenini hiç sevmediği bezirgândan

Almamız gibi amcamın.

bilenlere bırakmalıydım cümlesini soruların

kefenini hiç sevmediği bezirgândan

almamız gibi amcamın

***

MUHACİR

                                    

Artık muhacir bir kalbin hükmünü biliyorum

Her yorum için kanatlanan kelimeler seyyar

Ağyar bir adımla gidilen çağrıya nasıl varılır

Darılır da sevgili;  hayat yorulur, aklım burulur.

Aşk; şimdi zamanı, daha acıya çok var

Tarih; maşuka uzak, bulutlar az ötede

Görse de görmese de sultan, ferman yerine geldi

Ertelendi denizlere ceza, yağmur, geldi gelecek

Tebessüm istiyorum ey yâr! Bana kim gülecek.

Yer gerektir, konmak ve göçmek için

Seçin yeri ve yıldızlar göçsün

Bölüşsün ayı tavşanlar bir kâğıt helva gibi

Edebi üzre çağrılan kızlara beşik helâl

Artık geldi zamanı ve işte doğdu hilal.

***

LEYLA ÇAĞRISI

I.

Ey dağlara çağrılmanın arzusu

daralması yüreğimin

bin yılı aşkın ömürle

bilenmiş

gümüş hançerlere mi

tutunayım?

Çağları tepeleyip gelen

habercilerin

durakladığı anlarda

mısralara kanatlanan

kelimelerin yoluna

düştü

cemrem.

Gideceği görevi bilmeden

“Ben! Ben!” diye ileri atılan

gönüllülerin

kahramanlık ateşlerini

tutuşturan

ateşler

sunuldu bana.

Taktım kanadımı

gidiyorum

haydi

çağırın leylalarınızı

yazı ve sızı üzre

yaşamanın

sırrını kanatan acıların

demini tutalım.

Türküler kanatlansın

camlara yapışan kızların

beklediği ufuklarda

kanatlansın türküler.

II.

Bilmeden mecnunluğumu

Leyla’ya acımak düştü bana.

***

Y O L

                        “Yiğitler yiğidi merhum

                               Fethi GEMUHLUOĞLU’na”

Deliyim çok an

Yoldan korkan yol eri değilim

Sana revan azalarıma yine ben kefilim.

Sefilim belki bir parça

Dostça ayrılıklar-kavuşmalar bilirim.

Kanadım yok turnalara verdim

Çağıraydın

Kanatsız da gelirdim.

Ay dost!

Ayan şimdi halim göklere

Kan üzre yazılan türkülere gebeyim.

***

SÖZ

İri ve şişman ve konuşkan bir kadın
Etleriyle besledi çocuklarını kelimelerin
Etleri yenmiş kelimeler tutunamadı içinde cümlelerin
Söz tükendi...
Kemiklerle doldu altı yerlerin ve göklerin. 

***

SONSUZA ÇAĞRI

Hasan KEKLİKÇİ’ye

İstersen çağırma, kanadı kırkılınca kuş düşer

Leyla yalnıza semahtır döner, yıldızdır aslında

Kalmadı yormak için rüya, haykırmak neye ki?

Dost yüzü sıcak pranga yakışmaz güle

Çağrı için nerede zaman, akşamlar biter

uzanınca yatağa

Gelecek, yarın gelecek, düşünmek daha tatlı şimdi.

Unut artık tarihte kaldı Işık Dibi

Güneş yorgun adımlara yük, ay menzile çizgi

Hasan Keklikçi gibi, oğul gibi, duraktır her ikindi

Bilir ki dağları seyre kalkanlar, ıraktır yol

Oysa dostluk varsa türkü de vardır;

hasret hemen yanında

Şimdi atlar rahvan, karanlık üç hece, sonra duvar

Üşür sevdalar, yalnızlık üşüşür dost yüreğine

Denildi ki çağrı sonsuza kadar sürecek

Babalar topladığı elmaları

Buğdayla değiştirmeyecek.

***

KANATIR KORKULAR

Haykırmak sana kaldı, kırılınca kanat.

Kıraat ne ise okurken bilmek üzre konuşabilirim.

Ah mirim! Sen ve hayat ve at ve kılıç yalnız.

Uzağız aslında; dün gibi, yarın gibi.

Belgeler ve söylevler ve buyruklar ayrıca sen

Ben gibi yorguna kaldın derin ruhunda

Zira kanatır korkular...

***

HAZAN KÖMÜR OYSA YAPRAK SARI

Küskün akan ırmak, hayata tokatmış,

sokağa kan düştü

-Kanımız aktı oğul- buyruldu çocuklara,

toprak soğudu

Ağıtı arşa çıktı; ana tükendi dane sahipsiz harmanda

Hazan kömür oysa yaprak sarı

Gümüşçü’de cama çıktı tespih,

duvarda yalnız seccade

Bahtın ve âhın yar oldu; bir mecmua

kapağı kadar yalnız

-Bakınınız haykırıyor Mustafa Reşit- sene

bin dokuz yüz doksan dokuz

Ana-kız Gülhane Parkı’nda yalnız;

çoğuz ya da azız ne çıkar.

Şimdi yakın bir zamanı, gelmeden haykırmak

şiire düştü

Fatura dönerse maliyeden, yalnız konak,

bura bize yabancı

Acı söze kebap yürek, yol yakınken dönsek

Yürümek pahalı, yarına daha çok var,

kuşlar uçsun yeter

Köylüler doluşsun otobüslere, çınar kurumasın

Varsın ve varsan  “Allı turnam bizim ele varırsan”

Yozgat sürmelisi, ziyanın atı pazarda;

”Kendi gidip ahbapları kalan yar”

Diyar diyar gezdirdiğim bu baş,

hangi yoldaş için fedadır bilmem

Kaç dolar yükselecek haysiyetim,

onurum kaç dolar düşecek

Eşekten düştü türkü, türkü taşıyan at soylu

bağlama deli fişek

Beni bulamazsın kehribar sarısı alın nerede

Çok izmarit dolar kül tablasına; tarih yazmaz; pencere yok ki

Ki ben gitsem de orası mâzi, çok yalnızlık belki hayal

Bir bardak çay, maltepe, stilo kalem fiyakalı

Mübaşir şaşkın,  koridor demir, alaşağı dosyalar

Zaman rüzgâr gibi savurdu her şeyi

Korkarsam deki: –korktu- zira diyemezsin: korkmadım ki

Vardım ki gördüler, taşlar bana değildi, teneke de…

Senede bir bağrım yanıktır benim diğer günler gibi

Şimdi “Müslüm abi!” diye haykıran

çocuğu anlıyorum

Her yorum kendi bağlamında;

siyasete izin veriyorum

Gidiyorum; çağırsan da gelmem,

zamanına tespihim yok

Bakın! Şu gidenler varken moda mavi gömlek,

çömlek altın için umut

Kut almadan bey olmaz; kaç motiflik halı ki bu

tarih olsun?

Siyah mürekkep mi kullanırdı kaleminde babam;

okuma-yazması olsaydı?

Matematik zor, insana paha ucuz;

Ortadoğu aha şurası.

“Biz burada çok eğleniyoruz

Sizin aracılığınızla buradan

Türkiye de bulunan

Anneme babama ve halama selam ıhı hı hı hıı…”

Size özetini sundum zamanın, olanın ve olmayanın

Sözü öldürdüler, beste muhal, tamam kanun

Ağlamaklı adımlarım revan yola; hoşça kal

“çal kabaracı çal çal çaalllll…

***

SORU VE İŞARETİ 

Bir çay haykırması kadar yalnız makinelere bakmak

Sormadan söylemek, emek ister varınca çağrıya

Hangi öğreti susturur hayatı ki yalnız kalsın turnalar?

Bahar görmeden sönmesin ateş, karanlık yukarıda bir bahane

Can alıcı yokluklar üzre, mezarlar kıyısında kentin

Şehirler sürgün bir ayrılığın şarkısını söyler;

şimdi suskun ahali

“Vardı bilmeden önce, neden gitsin ki bilince?”

Sorusu neresinde ayrılığın?

Kahramanlar büyüttü duvarlar, ben görmedim lakin

De ki, şimdi yok onlar… 
Bordrolar işte şurada, trenler hâlâ geç kalkmakta

Yalnızlık… Kaç hamal taşır sırtında?

Ve hamallar işsizken çok yalnız

Kaçımız bir türküyle böldü hayatını,

türküyle hayat bulanların ortasında?

Töre uzun söyler, az kalınca ne de uzun yıllar

Beste tutmadı bana çizdiğin hayat.

Öksürmeden ilaç içen ilk seni gördüm

Hangi ulu söze sığınmalı ki, bu dağlardan yol çıksın?

***

HER ŞEY KUŞ OLUYOR ÖPÜNCE ANNEM

annem öpünce serçe oldu parmağım

babam öpünce kartal.

/annemin dudağı değince iyileşir yaralar/

ninemin yüzünde rengarenk çiçekler…

anneminkinde bahar var.

/babam gülünce yaz olur her diyar/

hepsinden bereket devşirir dedem

büyüyeceğim, tüm bunları anlayabilsem.

***

P I N A R

Ey yar! Hanidir çiçeklerin gülüştüğü yolların ahengi

O hangi zamanlardır ki konuşturdun dikenleri

Çiçeklerin aşkını söyle pınar

Günü gelirse saklanmaz yar

                        Gün doğar

                        Can doğar

Gönlüme senden hasret yağar

                        Bana ak pınar

                        Beni, yak pınar

Pınar aktı, ben aktım, her şey akmakta şimdi

Senden kanatlar taşır ruhumun kanatları

Tarlalarda can bideri yeşerdi,

Gelmekte ak soyun atları.

Ah nerden doğarsın bir bilsem

Damladığım ak toprak olsam

                        Söyle

                        Söyle

                        Pınar söyle

Siğim siğim aktığın gözleri söyle

Od’unla yaktığın bizleri söyle

                        Pınar söyle

                        Pınar söyle

                        Söyle pınar

Yanmayı yanmak bilen bizleri söyle

Seninle tutuşan közleri söyle

                        Ak pınar

                        Yak pınar

                       

Silahları çatlatan kemikleri gıcırdar

Ağladığıma sevinsin kuşlar

Nerelere gitsem senin akışın karşılar

İzler düşer de bombalara bir yetim

Paslanır tetiklerin gölgesinde hürriyetim

Pınar, pınar nedir benim bu halim?

Sopayla kolları kırılan Filistinli bir çocuğun

Gözyaşlarından tut da

Kırmızı bir semerdeki mavi boncuğun

Hasretine kadar her şey acı veriyor bana.

Pınar.

Varlığım cebimde yara

Yetiş imdadıma

Susadım kutlu yağmurlara

Söylemiş miydim sana

Satılan mal geri alınmaz levhalarının ihanetini;

Banka kuyruklarında bayılan ihtiyarları ya da…

Diyar diyar dolaşan satıcılar

Heybelerini niçin unuturlar hanlarda

Aşina oldukları yolların dönüşüne mi çabaları

Benimse hâlimi anlatmada kelimeler ağyar

Biz neler unuttuk geldiğimiz yerlerde

Ya beklerse bizi oralarda yar

Seni anınca erir akarım pınar

Yolunda çok gemiler yakarım pınar.

Nedir bir bilsem hâline tesiri sükûtun

Senin müessirin bana her gün

Bin kapının içinde bir doğruyu söyler

Dönen pervaneler saatleri zaman,

Senin akışın yurtları mekân eyler

Bende ise arkana sürünen bu fakir can

Varlığına şiirler, türküler söyler

Melaikelerin çektikleri yeryüzü resimlerinde

Yan yana çıkmalıyız hepimiz

Adına âşık biz, güllerin konuştuğu mevsimlerde

Yoklara batmış varlığımızın akışını sebep,

Suları gören kuşları, vuran adamlar gördük.

Bilmek nedir varlık içinde bilecek:

                        Bildik Pınar

                        Yitirdiklerimizle öldük

                        Bildiklerimizle dirildik

                        Pınar

                        Pınar

                        Bizi çağırır yar

Bin kapı açıldı, bir kapıdan girdik

Güneş her yeri ısıtır, bir yerden doğar Pınar

Çok susadım, beni suvar Pınar

Lâkin sana daha çok muhtaç yıldızlar

Beni korlar içinde kor sensiz gidişim

Pınar, adınla yürüyüşüm

Gönlüme ateşler koymalı derinden

İşte o zaman ben

Lavların aktığı dağlardan yüreğime damlarım

Suvarırım her yeri, atlar terler boncuk boncuk

Hanlar selem durur bize, sürer kutlu yolculuk.

Buğum buğum buğulanır dilimde selâmlar

Kelamların kanatlandığı anlar

Senden ezgiler dizilir de yollara

Toplar analar, çocuklar ve gelinlik kızlar

Ne varsa parayla satılan dünyada

Gönül dükkânına hürmetsizlerdirler

Söyle Pınar, hangi maldan eder şairler

                        Şairlere ak

                        Şairleri yak Pınar

Köze basınca kaçan

Şairlere gülüşsün yıldızlar.

***

HANİ SEN GÜLLE BİLE AYILMAYACAKTIN

                    

Hani sen, ağıtından bayraklarla çıkıp yola

gülle bile ayılamayacak,

sarhoşluklar yaşayacaktın;

volkanlar patlayacaktı alnında?

Şimdi masum ayrılıkların

hüznünü yaşar oldun ezgilerde

kanatların üşüdü turnaların ardından

oysa “aşkın kanadına değdi elim”

deyişiyle uçmak vardı göklere.

Esrik yaşadığın akşamların

histeri nöbetlerine döndü

kalmadı renginden eser.

Hani sen, ak-pak bir düşüncenin

karışıp atlılarına, ateşlere yürüyecektin?

Hani sen, gürledin mi yıldırımlarınla

aşk bulutlarınla kaplayıp evreni

şimşeklerin çakacaktı göklerde?

hani sen türkülerini kılıcınla söyleyecektin?

Aşkın kanadı değse eline

dirilir misin bilmem ki?

sessizliğinle, karışmış gibisin toprağa

yok musun eyy ayan-ı aşk?

bir zamanlar renk verirken bayrağa.

***

KANADIM BİLE YOK UÇACAK

Kanatlarını vurur turnalar

Tarihin sayfalarını çevirir gibi

Her biri bir hilali çizer göklere

Yere bereketi taşır zikirleri.

Naçar avuçlarında yüreğin 
Acı türküler tutturup hayata dair

“Kanadım bile yok uçacak” makamından

Anaç turnalara yakarırsın.

Çağın kirlerine yakışan umutlarınla

Bir balıkçı teknesiyle inatlaşarak rıhtımda

Kanadından umutlar topladığın

Kuşların hatırına turnalara ağlamalısın,

Martıların âhında.

Berekete duran toprağın,

Ve çiftçilerinve gündelikçilerin

Günlük çilesini tatmalıydın avuçlarında.

Vurulur kalem devrilir şerefinin üstüne

Büstüne adaklar adanan kahramanlar

Haykıramazlar ağlayamazlar

Vurulur kalem

Devrilir şerefinin üstüne.

***

CEYLAN

                                                

Ceylan, tenha mı çöller şimdi sen gibi?

Kimi zaman ağlar mısın sen de ben gibi?

Yazların akışı gibi titrek mi yüzün?

Kızların bakışı gibi ürkek mi gözün?

Dayanılmaz bir çilesi var gündüzün.

Ondan mı yoksa gözündeki hüzün?

Senle her mevsim yazdır bana.

Berrak bir hilali andırır gözün.

Sırrına ereceğim biliyorum bir gün.

Farkındayım artık sendeki gizin.

Bıçak gibi keser kahrın yüreğimi.

Hep kaderimiz, kanamak mı bizim?

Neden kaçarsın bilmem ki benden?

Aşktan daha mı güçlüdür hızın?

Vuran da göğsüme ezgiler dökülür.

Ağıtı olmaz mısın sinemdeki sazın?

Türkülerle bile yenemez oldum kendimi.

Her demimi sardı dayanılmaz sızın.

Senden bir nesil bekler dururum.

Gelin olup gidişinde her kızın.

Geceleri yoldaşı olursun göklerde

İçimde ışıldayan sensiz yıldızın…

Gelirsin belki diye hep bekleyeceğim.

Ben hazırım,  çıkagelirsen ansızın.

Varlığına muhtacım, gelsene ceylan!

Yüreği olmaz mısın bir yalnızın?

***

CEYLAN ÇAĞRISI

Hadi ceylan! Gel geleceksen

Sen olmayınca dünya yok

Dünyada olunca ben yokum

Korkum, hiç gelmemen

Gelmeyeceğini dememen

Ama ben

Umutlar taşırım

Umutlarım

Beni uçuran yelken

Ne olur, gel geleceksen!

Nice yolcular geçti

Kıyısında beklediğim yoldan

Sen yoksun. Hâlâ gelmeyecek misin?

Çağlar hasret sana

Dağlar hasret sana

Ağlar içimde binlerce şair, hasret sana!

Kanadı kırık turnalara ben koşarım

Bir yetim görsem önce ben okşarım

Cümle kuşlarla hâldaşım

Ne yollar, yolcular yaşadım bir bilsen

Bir tek sen olmadın yoldaşım.

Sen ki bir aşksın damarlarımda

Habire ateşin yakar bedenimi ceylan

Leyla’n bu kadar yaktı mı seni de mecnun?

Kerem; bu kadar yandın mı Aslı’na sen de?

Bende bir yaradır ceylan; baş üstüne

Taptuk, sen nasıl buldun Yunus’unu

Yusufunu özledin mi ey baba ben gibi

Dibi derin kuyular kaplar şimdi ruhumu

Neden gelmezsin ey nazlı ceylan

“Bana senden özge yar bulunur mu?”

İstemem başka rüya olmasın sensiz

Gemisiz kaptanlar gibi avareyim şimdi karada

Kara da sensiz gördüğüm her şeye, ben ak diyorum

Parlayınca uzaktan; bana bak diyorum

Biliyorum gelmesen de sen varsın uzaklarda

Her demimde seni diliyor, acılarla seni inliyorum.

Bir gün isyanla feryadı basarsa ruhum

Düşünsene halimi ceylan, ben ne olurum?

Ceylan...

Çağlar hasret sana

Dağlar hasret sana

Ağlar içimde binlerce şair, hasret sana...

Kalan tek şey umutlarım

Hadi gel artık ağlıyorum baksana.

***

GENE CEYLAN

Demişler ki benim için ay ceylan

Seni terk edip de gidecek gurbete

İnandınsa bu ateşten söze

Sana kırıldım, haline vay ceylan

Küçük bir kız senden yangınlar taşır bana

Beni de o ateşin içinde say ceylan

Yüreğim deniz gözlerim ırmak

Coşkularım bozkırlarda tay ceylan

Hadi gel, yürek hazır, dağlar seni bekler.

İçimde binlerce şair, ağlar seni bekler.

Marallar ışığına talip görsene ceylan.

Yoluna bakar cümle bebekler.

Çok adaklar adandı gelmene senin.

Gelmenle kabul olacak cümle dilekler.

Nazlısın ceylan, bilirim elbet bunu.

Artık yakmakta nazın çileme çile ekler.

            …

Her anım ateştir, yakar hasretin ceylan!

Döner de hasretimi yakarım kimi an.

Kaçmayı ne kadar denedim bir bilsen!

Ben yanıp bittim, şimdi sen yan!

Sana hasretime ağlıyor sanıyorum,

Görürsem derinden bir ağlayan…

Umutlar ne tatlı, hep yaşıyorum,

Gecelerimi süsleyince rüyan…

Beni bırakma sensiz ay ceylan!

Bütün duygularım sensiz üryan.

***

BİR ŞAİRİN KALKIP YÜRÜMEDEN AZ ÖNCEKİ TALİMİ ÜZERİNE                 

Hayata dair

zikrin hikmetini kuşlar bilir

dizilir göğe turnalar

seyyar satıcılar,

ata kanat takan nalbantlar

çilesiyle dirilir

sevincin

oysa ressamlar,

yaşamayı çizerler

gizlerler sonra yaşadıklarını

bağrını rüzgâra geren bir ihtiyarı,

anlayamazlar fakat.

derviş solumasında bir körüğü,

ekmeği bilir demirciler

ekinler durunca berekete,

heyecanlanır çiftçiler.

bekçiler ekinini suvarır bir üfleyişle

analar ve muşamba kaplı kondular,

örtünürler yalnızlıklarını

her yanı sarar

anlayanı olmayan marşların tufanı…

Yaşarken olanlar  

bir köylü haykırır içinin kıvrımlarına

ardına bakmadan yürür bir çocuk

boncuk nine pencereden,

doldurur hayatı gözlerine

toprak yeşerir, yarılır da kabuk...

resimleri çekilir yeryüzünün

gözünün ve özünün ve sözünün,

yüreği olanlar üzerine,

türküler söylenir.

belenir iri adamlar bilim beşiklerine

sağır marşlar besteleyip,

iki tüm bir yarım eleyip

altta kalanla yaldızlayıp hayatı,

yaşamaya çalışırlar.

seğrir gönlüm

bir yıldıza akar

iner/kalkar ruhumdaki feryat

heyhat korkaklar ölmemeliydi,

öldürülmeleri için

seçin demeliydi bir üstat

“korkular seçin”

bulutlar ağlamalıydı renkli

renksiz/lere.

beni çağır korkma sükuttan

hâl üzre zamanı ser ufka

kapkara yalnızlık öyküneni unut

kut almış bir bey edası taşıyan

dağları unutma

ve haykır...

haykır şimdi zamanıdır

uyandır korkaklık uykusunun fakirlerini

kirlerini ve dillerini ve

bilgilerini/bile bir gün

unutur uşaklar

seğirtir sonra ufuklara.

kapkara gölgeler sarardı her yanı

ve anlayanı olmayan marşların tufanı…

***

ZOR ZAMAN

Her şey tükeniyor;  gidiyor yolcular,

çöküyor dünya azar azar.

Anladım ki önemliymiş yolun kendisi de

varılacak yer kadar.

Kader… Hükmü zor yalnızlıklar kadar uzak

ve yakın insana.

Bir sana, bir bana kaldı ceylan; hüznün

ve zamanın tatlı hazzı.

Hangi yazı silinir ve hangi yazı beklersin ki

masum çiçekler.

Bilecekler uğrayanlar ki han yalnız, 

karanlık ne kadar uzak aya.

***

YOLCULUK

dermandır şafağa levhalar
karanlıklar aşklar ve yıldızlar
dokununca ağlayacaklar/üzerine/
kurulur cümle başaklar.

haykırma makamında değilim
yerim yok toprağın buğusunda
anda saklı olduğunu biliyorum her anın
fakat kahrım yıldızlara
kızlara ölüm için biçilen elbiseler
eskidi şimdi babaların gözlerinde.

ben yokum
korkum ve cesurluğum yaşatacak beni
dinleyeni olmasa da söylediğim türkülerin
yerin ve göğün, her öğün zikrine şahit çiçekler
erkekler ve kadınları sallayan beşikler
izleyecekler benim sonsuz gidişimi.

***

SOFRA

Hangi hayat, hakkına akçe biçilen gıyabında?

Bilsen solumadan akmak gerek, erek nere ise

Bilse ya da bilmese; ama yol gidiyor emin

Bin yeminlerle süslenen nice gerçekler saklı

Haklı bir davanın kaybı acı şimdi; yalnız karanfil

Efil efil esen rüzgâra haram kokuları…

Boşluk, dolu olan ne varsa doldurdu koynuna

Soyuna ihanet eden yabancıların yeri yok soframızda.

***

YALNIZ YOLCULUĞUM

Kocaman bir dünya sergide şimdi sokak ortasında

Hangi sokağa açılır ki sende, aşktan geçen kapı?

İlhakı gecikmiş bir yüreği, hangi urganla bağlamalı

Yamalı bir köprü, emin değildir karşı tarafa

Rafa kalkmış düşüncelerim neden depreşir bilmem.

Korkmadan korkmak, ya da korkudan

korkmak karşısında

Kaç imtihan geçirdi duruşum,

yiğitliğim ne kadar sınandı?

İspatlanmamış samimiyetlerden arta kalan

intibalar taşır varlığımı.

Aşk ve yürek ve köprü ve yürümek ve kapı

Hangi yapı önünde durmak,

bir gül yaprağı kadar hafif

Çeliğin parlaması kadar sert

Çağrılar gerek ki yol beklesin seni

Dinleyeni olmayan konuşmaklar kadar yalnız

Sana yolculuğum şimdi.

***

ÜNİVERSİTE YURDU

hani kaçmak var ya dağlara kaçmak

açmak, içinde ne varsa saklamadan.

ah şu üniversite yurdu!

bana ne hayaller kurdurdu:

bazan coştu gönlüm, bazan kudurdu.

işte tam şuramda

senden mahsun bir bakış hep durdu.

yüreğime ilk hançeri bakışın vurdu.

ahh üniversite yurdu!

şimdi kapılar kapalı.

bağıram diyorum, bağrım ağrıyor.

hayır, aklım ağrıyor.

Aslında, kalbim ağrıyor.

Gündüz, bakışın dağlıyor.

Gece, hasretin dağlıyor.

benim garip gönlüme,

sadece, ağlamak kalıyor.

Sonra, sana rastlıyorum sabah erkenden;.

finalden kalma bir sıfır gibi geçiyor bakışın yüreğimden

bilsen, bir bilsen halimi geceleri:

yeni edebiyatçının beş heceleri,

halk edebiyatçının bilmeceleri,

vız gelir senin gözlerini ezber etmem yanında.

kapılar kapalı yurtta.

buradan kaçmak:

ya gündüzden gelmemektir;

ya da duvarı delip geçmektir.

kaçmak dedimse, inip aşağı;

bir duvar üstünden sizin yurda bakmak.

ben burada hayal ederken seni,

biliyorum mışıl mışıl uykudasın.

rüyanda gördüğün kuşlar

soğuk gecelerden tanırlar beni.

ben okuyorum, anam öyle diyor.

vallahi okuyorum bakışlarındaki her manayı.

sayısal bilmem ama

seni bir ayda kaç kere gördüğümü sorsunlar bana.

bir dakikada sayar hesaplarım soranlara.

içimde bir yara kanıyor sen diye.

her günümü ortadan bölüyor ikiye.

yarısında sen varsın, diğer yarısında yine sen.

bilsen ne depremler oluyor içimde;

kapanınca kapıları yurdun:

her yer sen oluyor, senin hasretin.

biliyorum sabah beklersin,

beklemiyormuş gibi yaparak.

akpak o aydınlığına ne kadar muhtacım şimdi.

ikindi güneşi gibi geçer gülüşün,

yine de ıs(ş)ıtmaya yeter yüreğimi.

yurttan kaçmak sana ulaşmak gibi bir şey sanki.

say ki sen bekliyorsun şu kapıdan çıkınca.

olanca gücümü sınadım uyumak için.

bir uyusam her şey tamam.

sensizlik içime çökmeyecek.

yurt silindir olup üzerimden geçmeyecek.

sabah ilk ders Osmanlıca.

tam da uykum gelecek ders başlayınca.

her zamanki gibi gündüz uyku,

girilmeyen dersler ve gece sensizlik.

olsun hayata senle başladım ben ilk;

senden ne gelirse razıyım.

biliyorum ki güzeller güzeli;

sen benim anlıma, ben senin anlına,

silinmez bir yazıyım.

***

BEKLEMEDEN YÜRÜMEK İNSAN ÜZRE

Korkmadan çağırmak hangi aşka sığıntı yapar insanı?

Lisanı bilmezse anlar mı ki dilber? Adımların boşa

Koşa koşa gittiğim mesai hangi aşka çıkar?

Öyleyse aşk var mı?

İntihar mı iftihar mı bulduğum kuşun ölüsü?

Gül ve su oracıkta sıkıştığın hayat, gerisi yok

Hangi yok vardan çok? Gerisi sahiden yok.

Duruşun fena, karanlıklar şimdi çok yalnız

Bakınız ki boşluktayız, yakarırız ulaştığını görmeden

Vermeden almak onun işi, gerisi sahibe kalmış bir yenilik

İlk çağrıya koşanlar ulaştı, şimdi sana koşmak düşer

Mahşer, durağın ortası, baltası yok şimdi kahrın

Yarın biraz daha az kalacaktır, emektir biriken öbek

Bebek çağrıya geldi, lakin umudundur senin çağrın

Bağrın bir atın yelesince devşirir ruzigârı ırgalanmadan.

Beklemeden yürümek sana düşer, gidişin gelmektir karşıya

Aşırıya ne gerek var, ırmak akıyor sonsuza umut bâki gelecek bâki

Say ki on adım daha var amma yürümelisin gene de

Gitsen de gitmesen de içindeki çağrılara yolculuğun sürecek

Ne hikmetse kargaşa sana muhal, her şey vardır sende ve sen için

İçin ve dışın ters yüz olsa korkarsın kendinden buğulanan yüz senin

Kendin olmak tadını yitirmeden her noktasındaki sendin ruhunun.

İşte vurucu sözlerin ardında koşmadan havada kılıcı şiirin

Gelin görmüş rüzgâr gibi tüllenir sabah güneşe karşı

Varışı bulmak için adamak adımını geleceğe

Ses resim, şiir, gülücüklerin ortasında tablo

Demir resmi,  akıl resmi ve savaşı anlatacak değilim

Kefilim olsun kelimeler ve resmim her mısrada var

Dağlar ve kayalar ve ırmaklar hepsi bir çiçeğe tutunurlar

Öyleyse ne farkları var ki benden

Hepsinden öte bir şey daha var biliyorum

Yorum yok, bana kalsın bundan sonrası, teslim olmuyorum.

***

DOSTNAME

                  Kadir Bilici’ye

“Taş kuşa değse kuş ölür.
Kuş taşa değse  kuş ölür”
 
Dost yemişse aşını muhannetin
Korkarım o aştan taş bile çıkar.

Varmışsan kıyısına merhametin
Ne mutlu gözünden yaş bile çıkar.
 
Ah öpsen bir yetimin avucundan
Selamın salacak kuş bile çıkar.

Kadir bilmeze dik durursa başın
Kötüyü kovacak baş bile çıkar.

Kutlu evlere gelse kutlu yolcu

Ah! Ona verecek aş bile çıkar.

Aşa bakılmaz; bilir kutlu evler

Asla eğilmeyen kaş bile çıkar.

***

BANA YORULUR MUSUN EY KALBİM?

Aşk yürüdü, kozmik bir âlem, sancı şimdi

Hikmet mi ki çağırmadan gelmek, uslu ve ürkek

Ne çıkar hayata dair çetele tutulmamışsa

İki aynanın hangisi senin ve senin görüntün hangisi

Neredesin? Gördüğün biriktirdiğin ne varsa koy

Buğum buğum terlediğin an neredeydin

Ki bunca sorular sorarsın aşka dair.

İşte şurada hayat, sana en yakın çerçeve

Adımların hangi söyleve uyarlı mirim?

Pirim aşkına yemin ki sormadan anladım

Aldığım ne varsa korkarım şimdi

Ben gibi bir kula ağırdır bunlar bilirim

Kefilim olur musun ey aşk, ölüm ve dirim?

Kalk ve oku hepsini yazılanların

Karanlığın ortasında bir nokta ve aydınlık hayat

Keskin öfkeler yakar âdemi şimdi

Hasmına ulaşmadan söner kor ateşi

Daha demedim, ne çıkar demesem bildiklerimi

İlk emri alınca irkilmek kadar bile yakın

-Kalkın! Toplanın sur dibine?- diyen çağrının.

Bana yorulur musun ey kalbim?

Talibim ne varsa aşka dair

Hayata ulaşır mı çağrım.

***

ŞİİR RESMİ

bir sanayi şehrinin

orta yer heykeline çarpan güneş

kâğıt toplayıcıları ve at arabacıların

yalnızlıklarına sığınarak

gölgeye saklanan yetimlerine ulaşır.

çamaşırcı kadınların buğulu camlara

uflayarak haykırışlarını

çiçeklere işleyen bahçıvanlar

toprağa yakın oluşlarının

ürpertisi ve işadamlarının

yalnız kaldıkları anlarda

analarını aramalarından doğan

huzurlu akşamlarını yaşatır.

nahak yere dolaşan sütçülerin

balkonlara saplanan gözlerine haykıran

küçük çocukların ve baloncuların

hasreti takılır.

kitapçılar çarşısını dolaşan şairlerin

buruk gönüllerine takılan renkler

fikrine dağlar düşmüş yabancılara

koynunda ceylan yavrusu taşıyan

avcıların bahtsızlığı

ceylanların kaderini çizer

izleri kaybolunca rahatlayan kaçakların

işlediği ne kadar suç varsa üstlenen

kahramanları şerh eder.

ben kahramanımı bulamadım

ve kahramanlık...

kahraman da olamadım.

***

ÜÇ ZAMAN

Göğe bakmazsa çocuklar gülerek

Kanadı kırılır kuşların, yıldızlar dökülür

Tespihatı bırakırsa ninem maazallah

Yüzündeki güneş söner, güneşsiz kalır nesli

İsli lambaların aydınlatmadığı anlaşılır o zaman.

Zaman yürüyor

Geçmiş zaman ekleri hep var

Kış, bahar, yaz derken sonbahar

Arka arkaya dönüyor

Elliye geldi yaşım hızla kalksam

Başım dönüyor

Dönmezdi eskiden

Zaman benimle gidiyor.

Bakıp da görmemektir ölmek

Gülmekse bir nevi ağlamak

Ah ne kadar gülmüşüm

Şimdi ağlıyorum eski gülüşlerime.

Baksa da görebilir mi ölü?

Gülü koklasa ne çıkar bakmadan.

Su aşkıyla yakarken gülü

Gül arar mı bülbülü?

***

ZAMANI ŞAŞIRIR ÇİÇEKLER

Önce çiçekler şaşırdı mevsimleri

Zamanı beklenen ne varsa

Kanatlandı zamansızlığa

Kediler şaşırdı sonra geldikleri yönü,

Mesai bitimi caddelere dağılan memurların

Telaşlı adımlarının ürküntüsüyle…

Soylu ırgatlara teklifi yapılan

Soysuz işlerin burkuntusu

Banka veznedarlarının

Mesaisi içre kanatır yoksulluklarını.

Alnıma domuran terleri serinletir

Bidere konan kuşların kanatları

Atları soylarına göre ayıran

Tüccar tasnifçilerin umudu

Kinine karışır ırgatların.

Önce şaşırdı zamanı

Sonra kediler ve ırgatlar

Atlar, soylarının süvarilerine kişnedi

Dolgun cüzdanlarını sıvazlayan tüccarlar

Şaşırmadılar zamanı fakat.

Bir at, bir çiçek, bir kedi üzre kurulan,

Dünyadan yana ömrü, eler karıncalar

Gökten yere uzanan aynalar toprağı yarar.

***

YUNUSCA

Güzel olan güzel eyler

Güzel bilen güzel söyler

Gitti de cümle iyiler

Ya ben şimdi neyleyim.

Bana güzel olmak düşer

Ateşimden beynim pişer

Günahım var üçer beşer

Ya ben şimdi neyleyim.

Ah ederim güzel için

Yerlerdeki gazel için

Ahdim vardır ezel için

Ya ben şimdi neyleyim.

Güzel cana kurban verek

Benim canıma can gerek

Halim adamlıktan ırak

Ya ben şimdi neyleyim.

Canıma can katan dost

Ha şu gönlümde yatan dost

Ak gül nazarın atan dost

Ya ben şimdi neyleyim.

Gözümde her gün yar tüter

Yâri bulsam aklım yiter

Dünyada kötü mü biter

Ya ben şimdi neyleyim.

Hasan can der, öleyim mi?

Şu halimde, güleyim mi?

Bütün saçım yolayım mı?

Ya ben şimdi neyleyim?

***

LEYLA TÜRKÜSÜ

Temmuzda Leyla’sı üşür ruhumun

Ömrümün sonrası gel olur bana

Doğrusuna gidince yol burnumun

Dostların çağrısı el olur bana.

İflahı yok uslanmaz bir deliyim

Kuş okşayan muhabbetin eliyim

Aşkla yanmış yüreklerin diliyim

Çaresi yok, hüzün sel olur bana.

Çiçekten naçar kara toprak benim

Düşmeye hazır sarı yaprak benim

Tutunmuş gövdeye zayıf ellerim

Küçük bir kıpırtı yel olur bana.

Hasan can aç elini göklere bir

Gör o zaman rahmet nasıl da gelir

Hiç ummadığın duygular delirir

Ruh kıvrımların dantel olur sana.

***

YETİMLER VE ŞAİRLER

Artık bilmesem de olur

oyuncakların suçlarını,

kelimelerin suçlarını tarayan

bir harfin dibine yaslanıp uyuyan

karıncaların /veya bacaların

hikayesinden çıkarılan

konçertoların özelliğini.

güzelliğini kanatlarına

borçlu olmalarını

bilmeleri gibi martıların.

Kaçak saklayan düşünceler gibi

sapa evlerin hikayesini

ve düşüncelerin iç bilgisini

arıtmak uğruna

bağrına hasretler kazıyan

cümle erlerin ve cümleten

dokundukları bam tellerini

dinlemeliyim.

Özgün kelimelerden yorgun

cümleler kurmasam da olur

ağlamayacaksam

kanadı kırık bir turnanın acısına

sancısına kelimeler banıp

mısralar yazan

şairleri ve yetimleri

ortak edip yağmurlarıma

bereket devşirmeyelim.

Sureti sonsuz görünen

boyutların arkasına takılır giderim.

bilemedim arkama takılan yalnızlıkları

oysa kanadım yok benim

turna da değilim

derdim ne kanat

ne de hatırlanan bir ad da değildi.

Her biri kendi kanatlarına asılan

turnaların intiharı sorulur bana.